Nieśmiertelnik Kazimierza Grudzielskiego

Kazimierz Grudzielski (1856-1921) pochodził z rodziny administratora majątku, a jego ojciec pracował w dobrach prekursora wielkopolskiej pracy organicznej w rolnictwie gen. Dezyderego Chłapowskiego. Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu poświęcił się jednak służbie w armii cesarskich Niemiec, dochodząc w niej do wyjątkowo jak na Polaka wysokiego stopnia podpułkownika piechoty.

W 1917 roku po czynnym udziale w I wojnie światowej (na froncie zachodnim) przeszedł w stan spoczynku, lecz już w listopadzie 1918 roku włączył się w przygotowania do ewentualnego powstania. Był kolejno komendantem Straży Ludowej na powiat wrzesiński, dowódcą odcinka północno-wschodniego z nominacji Dowództwa Generalnego w Poznaniu, dowódcą II Okręgu Wojskowego. Kierował działaniami powstańców pod Szubinem, po klęsce dowodził zorganizowaną w trybie alarmowym grupą dyspozycyjną. Doprowadził do wyzwolenia południowo-wschodniej Wielkopolski w połowie stycznia 1919 oraz zdołał utrzymać te tereny w czasie ofensywy niemieckiej w lutym i marcu 1919.

W marcu 1919 zorganizował i objął dowództwo 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. 11 marca 1919 na wniosek głównodowodzącego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej mianował go generałem podporucznikiem. Był także inspektorem piechoty przy głównodowodzącym Wojsk Wielkopolskich, dowódcą Twierdzy Toruń, zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego „Poznań”. 3 stycznia 1921 mianowany został generałem porucznikiem z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 1 kwietnia 1921. Już jako generał dywziji Wojska Polskiego zmarł 31 marca 1921 w Poznaniu.