Czapka rogatywka oficera strzelców (piechoty) Wojsk Wielkopolskich, Wielkopolska, 1919

Wykonana z niemieckiego sukna mundurowego, według wzoru wprowadzonego przepisem określonym w Załączniku do rozkazu dziennego Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych w b. zaborze pruskim nr 17 z 22 I 1919 r. w sprawie opisu umundurowania piechoty i artylerii. Odstępstwem od wzoru jest orzeł wykonany wg wz. 1917 dla Polskiej Siły Zbrojnej. Brak obrączek – oznak stopnia na rozetce i srebrnych przesuwek na podpince. Podpinka prawdopodobnie wtórna. Mundury wielkopolskie noszono aż do ich całkowitego zużycia jeszcze podczas wojny 1920 r. i w początkach roku 1921, kiedy ostatecznie zostały zastąpione mundurem Wojska Polskiego.
W latach późniejszych, same czapki często były używane przez uczestników powstania, jako element ubioru kombatanckiego, zastępujący umundurowanie. Ich niemal doszczętne zniszczenie nastąpiło w latach okupacji niemieckiej, kiedy to za samo posiadanie polskiego umundurowania wojskowego, kombatanckiego i paramilitarnego, groziły surowe kary, do kary śmierci włącznie. Zachowane z narażeniem życia pojedyncze egzemplarze ulegały zniszczeniu jeszcze po wojnie, w pierwszych latach Polski Ludowej, kiedy Powstanie Wielkopolskie nie cieszyło się uznaniem władz. Stąd czapki wzoru noszonego w Wojskach Wielkopolskich są dziś niezwykle rzadkie w kolekcjach muzealnych. Czapka została uroczyście przekazana do zbiorów Wielkopolskiego Muzeum Wojskowego Oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu przez Wojewodę Wielkopolskiego Andrzeja Nowakowskiego 10 lutego 2005 r.